DIABELSKIE PODSZEPTY

Raz Maciek do marketu

Zmierzał raźnym krokiem,

A Głupota, tuż za nim,

Przemykała bokiem.

I tak szepcze:

Maciusiu, królu ty mój złoty,

Kup literek gorzałki

Dla lepszej ochoty…

Ki diabeł? Co się dzieje?

Maciek się zapyta.

Ale patrzy – jest regał.

Na nim – okowita!

I od razu dostaje

Małpiego rozumu.

Bez namysłu zgarnia

Dwie butelki rumu.

Będzie przednia zabawa,

Głupota się cieszy.

A Maciek, choć obiecał,

Znowu dzisiaj zgrzeszy…

Z koleżkami, nad rzeczką,

Mocno się zaprawi,

Za co żonka go względów

Na długo pozbawi:

Będzie spał, biedaczysko,

Na twardej komodzie.

Sam, bez miękkiej poduchy,

Za nóżkę nie złapie...

Aż zlituje się nad nim

Szlachetna kobita,

Choć wie, że na darmo,

Znowu go zapyta:

Z kim chcesz spać,

Wybieraj: ja, czy okowita?

On ponownie solenne przysięgi jej złoży,

Bo wie, że bez żony długo by nie pożył!