Dzisiaj proponuję artykuł poświęcony poezji i mojemu znajomemu Poecie - Mariuszowi Kopczakowi z Birczy. 

Jak rodzynki w cieście

Wydawać by się mogło, że w dzisiejszym zmaterializowanym świecie (a tym bardziej w Polsce), w którym coraz częściej próbuje się zredukować człowieka do roli zaprogramowanej przez media, pozbawionej duszy maszyny - robota mającego, bez szemrania, pracować coraz dłużej, płacić coraz wyższe podatki i inne daniny oraz na każde zawołanie polityków tłumnie stawać do wyborów i głosować zgodnie z „wytycznymi” instytucji sondażowych – nie ma miejsca dla poezji.

A jednak tak nie jest i nigdy nie będzie. Nie będzie, bo w każdym społeczeństwie zawsze są ludzie, dla których zaczarowany świat poezji jest całym życiem. Są wrażliwsi od ogółu, więcej widzą i więcej czują, ale także o wiele bardziej od innych cierpią.

W swoich środowiskach są jak rodzynki w wielkanocnej babce, bez których staje się ona tylko zwykłą bułką. Można ich spotkać wszędzie, także z dala od wielkich centrów kulturalnych, w maleńkich miasteczkach i wsiach, na dalekiej, ale jakże pięknej prowincji; prowincji, w której dzisiejsi decydenci, coraz częściej odmawiają ludziom prawa do pracy, do nauki i do kultury.

Jednym z nich jest Mariusz Kopczak z Birczy w powiecie przemyskim. Mariusz pisze wiersze, bo kocha poezję, ale interesuje się także literaturą i filozofią. Ma już pewne osiągnięcia – jakieś wyróżnienia w konkursach, druki w prasie, ale - jak większości prowincjonalnych twórców – trudno mu się przebić i nadal, poza swoją okolicą, pozostaje nie znany.

Ja nie jestem fachowcem od wierszy, bo interesuje mnie bardziej proza. Ale dobry wiersz, tak samo jak dobre opowiadanie, czy powieść poznaję po tym, że jest w tym jakiś rytm, jakaś muzyka; jakaś przebijająca się przez słowa ważna myśl, która do mnie dociera. To wszystko razem wzięte wprowadza mnie w stan lekkiego upojenia – sprawia, że wszystko rozumiem, wszystko wiem i mam ochotę zatańczyć w rytm tej muzyki, którą autor zaklina w słowach i chce się nią z nami podzielić.

Wydaje mi się, że wiersze Mariusza Kopczaka kryją w sobie ważne myśli. Mówią o życiu: o miłości, o szczęściu i o śmierci człowieka. Mają ten rytm i tę muzykę, która porusza we mnie niewidzialną, uśpioną czasami, strunę wrażliwości na piękno i prawdę; na sprawy najważniejsze, które w dzisiejszym zagonionym, zmaterializowanym świecie, gdzie nie ma czasu na zadumę, pozostają często poza zasięgiem wzroku zwykłego człowieka.

Ale wystarczy, że ktoś bardziej wrażliwy - bardziej od innych odczuwający radość i ból tego świata; jego dobre, ale i złe strony – zabierze nas ze sobą na wycieczkę do krainy swojej poezji, wtedy i my, zwyczajni ludzie, możemy spojrzeć dalej i zobaczyć to, czym on żyje na co dzień.

I na tym wydaje mi się polega rola prawdziwych poetów, do których Mariusz Kopczak z Birczy niewątpliwie należy.

Wiesław Hop

Wybrane wiersze Mariusza Kopczaka:

----------

Pędzisz Nie chcesz

się zatrzymać

ale w końcu

to zrobisz Wtedy

Pan Bóg twój i Stwórca

wyniesie

cię ponad

i z wysokości

spojrzysz

na siebie

moje życie

----------

Rozkazałem:

tysiąc koni zaprzężono do mego bojowego

wozu

Chciałem przebyć me Królestwo na całą

długość –

na drodze stanął ocean

Chciałem to zrobić na całą Jego szerokość –

przeszkodziły góry

Tak uwięziony pomiędzy jedną granicą a drugą

pomyślałem o tej trzeciej która dzieli

niebo od ziemi

Ku niej też wzniosłem swe serce jak oczy

mówiąc:

przebacz jeśli jestem złym strategiem W odpowiedzi

zagrzmiało

Teraz wiem, że w tamtej chwili na temat wojny

powiedziałem wszystko

---------

Dla mnie

możesz Być

czym chcesz nawet

morzem Wtedy

przynajmniej

będę wiedział

w jakich wodach

oczyszczenia –

tonę

--------

Wtedy zapragnąłem powrócić do dzieciństwa

bo tylko w takim wieku osiąga się rzeczy

odmówione późnym latom:

zdziwienie i ekstazę

Pomyślisz jak zdobyć ziemię która młodym

jest dana na własność

Będziesz chciał odpocząć w spokoju

jasnej wody lecz Ona cię nie ukołysze –

zabierze wszystko czego tak naprawdę

nie posiadasz:

gwiazdę wieczorną i tę błyszczącą w dzień

a to co ci zostanie z życia które się nie mieści

w żadnej ludzkiej garści to twe do wędrowania

nogi i wiara że spełnią się twoje nadzieje

dziecinne choć przeciwko tobie wszystkie zmówione

żywioły

---------

Przemawiałem do ludzi:

w Waszym dążeniu do sprawiedliwości

bądźcie cierpliwi jak krople wody gdyż tylko

taki świat wart jest życia reszta to oszustwo Nie słuchali –

spadali ulewą

Zwracałem się do zwierząt przez dotyk

nauczając ich mądrości nietrwałego ciała –

nie ufały moim dłoniom wyczuwając w nich

nikczemność ludzkiej natury

Na koniec zostały mi same rzeczy ale one

nie miały żadnego ze zmysłów przyłapane na daremnym

trwaniu czego nie chciałoby się powiedzieć

o człowieku

---------

Więc mówisz że życie to jest szczęście czyli

że szczęśliwa jest mrówka zadeptana

butem gdyż but na żywej nodze

to też życie

Więc ...

Och nie łap mnie za słowa

nie ciągnij za koniec języka

bo i tak nie zrozumiesz

powodów

dla których