Z przymrużeniem oka o sroce i teorii ewolucji

Wszyscy znamy powiedzenie typu: „Przecież pan X nie wypadł sroce spod ogona”. Jest to niewątpliwe zaprzeczenie, które jednocześnie może sugerować, że jednak istniała taka możliwość...

Idąc tym tropem – w odniesieniu do teorii ewolucji, która chyba ostatnimi laty traci wiarygodność – niektóre bardziej abstrakcyjnie nastawione umysły łatwo mogłyby dojść do wniosku, że skoro jednak nie pochodzi od małpy, to może od sroki?

Chociaż nie wierzę w teorię ewolucji, a tym bardziej w to oby człowiek miał jakieś głębsze związki ze sroką, to jednak trudno mi nie zauważyć, że w wielu sytuacjach ludzie i sroki postępują bardzo podobnie.

A z resztą oceńcie sami:

SROCZKA

Raz pewna sroczka na płocie siadła

I chłopczykowi serduszko skradła.

A on zobaczył, jak uciekała,

Krzyknął radośnie: Zaczekaj mała!

Chciał ja za ogon uchwycić w locie.

Ona się śmiała, siedząc na płocie.

Spódniczkę kusą na sobie miał

I tak skromniutko z nim flirtowała.

Też kiedyś taką Sroczkę spotkałem

I się od razu w niej zakochałem.

Była wesoła, uprzejma, miła...

I oczętami mnie przyszpiliła.

I tak pytała, choć żem nie prosił:

Będziesz mnie zawsze na rękach nosił?

Więc się natychmiast z nią ożeniłem,

Bo wtedy młody i mądry byłem!