Stary rok się kończy, Nowy się zaczyna...

Był sylwester, nie pamiętam już którego roku. Do północy brakowało jeszcze około dziesięciu minut, ale orkiestra już przestała grać, a na scenie pojawił się stary Antoni, aby wygłosić swoje tradycyjne noworoczne przemówienie. Nikt nie wyobrażał sobie nawet, że mogłoby się bez tego obejść, więc na powitanie nagrodziliśmy go gromkimi oklaskami.

Antoni stanął przed orkiestrą, chrząknął. Był wysokim, barczystym, muskularnym mężczyzną

o białych jak mleko włosach. Pomimo, że skończył już siedemdziesiąt lat, nadal miał ogromną siłę. Potrafił rozdzielić dwóch bijących się przeciwników, w ten sposób, że chwytał ich za kołnierze, unosił pod sufit i trzymał tak długo, aż się uspokoili.

- Stary rok się kończy, Nowy się zaczyna. Ja wam, Przyjaciele, winszować zaczynam... – Zaczął. Nie potrzebował mikrofonu, bo głos miał taki, że gdy krzyknął w oknach dzwoniły szyby. Mówił dobrze, dowcipnie i mądrze, bo znał życie, które ma swoje dobre, ale i złe strony... I wszyscy z przyjemnością go słuchali. A mnie przypomniała się, związana z nim, stara historia.

Dawno temu, mój ojciec Józef, o czym niewielu ludzi wie, uratował Antoniemu życie. A stało się to tak:

Noc była już późna, jednak - za sprawą bezchmurnego nieba, śniegu i księżyca w pełni – niezwykle jasna. Ojciec nieco podchmielony, jakże by inaczej, wracał z imienin od swojego brata Jana. Gdy minął owczarnię i wychylił się zza zakrętu, zauważył, że z przeciwnej strony, w jego kierunku, idzie wysoki mężczyzna. Po sylwetce rozpoznał, że jest to Antoni. Niemal w tym samym momencie, zza przydrożnych zakrzaczeń, podbiegło do niego cztery mroczne postacie. Wywiązała się krótka walka, w czasie której Antoni został uderzony czymś w głowę i upadł bezwładnie na drogę.

Mężczyźni ściągnęli go do fosy i wepchnęli jego głowę do betonowego przepustu pod drogą. Zajęci swoją robotą nie zauważyli, że ktoś się do nich zbliża. Jeden z nich wyszukał olbrzymi kamień, uniósł go do góry w dwóch rękach i już miał rzucić na leżącego, aby mu zgruchotać klatkę piersiową, gdy ojciec rozpoznał, że są to czterej bracia z sąsiedniej wsi – szwagrowie Antoniego i pokonując strach o własne życie, wmieszał się do rodzinnych porachunków.

- Co wy z nim wyprawiacie? – odezwał się zza ich pleców.

W powietrzu zawisła złowroga cisza.

- A to ty, Józef – zareagował najstarszy z nich, gdy udało mu się otrząsnąć z pierwszego wrażenia, spowodowanego tym, że zostali przyłapani na gorącym uczynku usiłowania zabójstwa. – To nie twoja sprawa. Nie mieszaj się. Zatłuczemy drania. Nie będzie więcej bił i wypędzał z domu naszej siostry.

- Zapalcie i pomyślcie rozsądnie...– ojciec wyciągnął w ich kierunku paczkę papierosów. – To wasz szwagier, a między kobietą i mężczyzną różnie bywa... Lepiej, tak od razu, się do tego nie mieszać. Mówię wam, że on już tego więcej nie zrobi. Jeżeli go zabijecie, do końca życia będziecie tego żałować.

Papieros podziałał na wszystkich uspokajająco. Bracia, chociaż z głów nadal im się mocno kurzyło, nie myśleli już o wykończeniu Antoniego. A nawet jakby odetchnęli z ulgą, że nie przekroczyli tej ostatniej linii pomiędzy życiem i śmiercią... Pomogli wyciągnąć szwagra z fosy, postawić go na nogi i odeszli. A ojciec, nie mając pewności, że całkowicie odpuścili, odprowadził go do samego domu.

Tydzień po tym zdarzeniu żona Antoniego wróciła do męża, bo przecież nadal go kochała i zdawała sobie sprawę, że w tym nieporozumieniu, do którego pomiędzy nimi doszło, oboje byli równie wini. Od tej pory, chociaż nigdy nie dowiedziała się, co zaszło pomiędzy Antonim a jej braćmi, stała się bardziej wyrozumiała dla słabostek męża. Razem dożyli późnej starości, pozostawiając po sobie ośmioro dzieci i kilkadziesiąt wnuków, które założyły własne rodziny i rozeszły się po całym kraju, a nawet świecie. I każdego roku, pamiętając o dziadkach, gdzieś tam obchodzą uroczyście swojego sylwestra…

- Stary rok się kończy, Nowy się zaczyna. Ja Wam, Przyjaciele, winszować zaczynam...

Po przemówieniu Antoniego, wszyscy razem, w akompaniamencie orkiestry, odśpiewaliśmy kolędę „Nowy rok bieży”. Złożyliśmy sobie życzenia i bawiliśmy się, aż do świtu. A Antoni, jak zawsze, imprezę opuścił ostatni.

Wiesław Hop