Moje Pogórze

Oto mój rymowany tekst podkreślający zalety krajobrazowe, przyrodnicze i kulturalne Pogórza Przemyskiego.
Ja już gdzieś mówiłem, w zasadzie wierszy nie piszę, ale tym razem coś tam napisałem, nadając mu kształt bajki dla dzieci, i wysłałem na konkurs "Poeta przyrody", który zorganizował Zespół Parków Krajobrazowych w Przemyślu w 2015r.. Bajeczka ta została tam uhonorowana tylko albo aż wyróżnieniem.

Moje Pogórze

Na Pogórzu słońce świeci,

Zdrowe są tam wszystkie dzieci.

Słońce świeci, sowa gada,

Bajki wnukom opowiada:

Że przyroda nieskończona

W krajobrazie nieskażona.

A do tego wody czyste...

To jest, szkraby, oczywiste!

Czy to potok, czy sadzawka

Wszędzie traszka i pijawka.

A na łąkach, mówią gile,

Konik Polny i motyle...

I owadów innych chmara,

Więc nie trzeba pichcić w garach.

Nawet żaby dalmatyńskie, salamandry i kumaki,

I zwyczajne też ropuchy mają tutaj pełne brzuchy!

Okolica jest wspaniała:

Jeszcze młoda – choć dojrzała.

Środkiem której Rzeka płynie,

Co Przemyśla też nie minie.

Tak się wijąc od Dynowa,

Mija góry i doliny, wysoczyzny i niziny,

Piękne flisze, torfowiska...

Bo natura, drogie dziatki, jest tu wszystkim bardzo bliska.

Mija cudną okolicę:

Zamki, baszty i stanice...

Mija ścieżki rowerowe,

Przyrodnicze, naukowe...

Rezerwaty naturalne,

Co je prawo dobre chroni,

Żeby nikt tu lekkomyślnie

Żadnej szkody nie uronił!

I tak o krok przed Dubieckiem,

Gdzie Krasicki Wielki siedział,

Mamy piękne torfowisko -

Broduszurki bym powiedział.

W Birczy, co na boku, przy Stupnicy wartkiej leży,

Stare buki i jedliny...Na Krępaku je obejrzysz.

A w Rebercach są kumaki zieleniutkie, salamandry i ropuchy,

Co to mają pełne brzuchy.

Zaś w Reczpolu koło Krzywczy

Czarna brzoza, szumiąc cicho, do Hołubli Cię zaprasza,

Bo tak siedzi straszne Licho!

Tysiącletnich lip pilnuje, by ich nie zniszczyli zbóje.

W Krasiczynie – Leoncina

egzotykę przypomina.

I kłokoczkę południową

Chroni dobrze swą osnową.

W kulturalnym Fredropolu,

Co swą ziemię Wiarem mierzy,

Jest Kalwaria, co od wieków

Przy Pacławiu sobie leży.

A w niej Klasztor znakomity!

I kapliczki Chrystusowe wśród prastarych borów stoją

I choć czas umyka szybko,

Wciąż niczego się nie boją.

Z Kopystanki – góry z krzyżem,

Widać całą okolicę:

I Kalwarię, Kruhel Wielki...

I kamienne Rybotycze.

Tam ostrożeń siedmiogrodzki

Miejsce swoje ma wygodne.

Wśród buczyny podkarpackiej

Kryje się na noce chłodne.

A w Turnicy, co się zowie,

Nieopodal Arłamowa,

Cud natury unikalny:

Puszcza bukowo-jodłowa!

A w niej zwierza zatrzęsienie:

Żbiki, rysie i jelenie...

Wilki, dziki, duże misie...

No i jeszcze, widzi mi się:

Orzeł przedni i krzykliwy, mają tutaj swoje niwy.

Obok dzięcioł trójpalczasty

Ma tu swój gabinet własny.

I cesarski orzeł stały, przylatuje tu dla chwały.

Są tu także inne dziwy.

Kto je widział, to szczęśliwy.

Jest wodospad jeden taki,

Co w nim żyją tycie raki!

Tu się sowa ukłoniła.

Do dzieci oko zrobiła.

Okulary złote zdjęła

I do mnie się uśmiechnęła.

Lecz nie wszystko zapisałem,

Bo za mało czasu miałem.

Więc, zapraszam! Przyjeżdżajcie!

Polską ziemię podziwiajcie!

Niech się niesie wieść po świecie

I wie o tym każde dziecię,

Że w Przemyskiem San wciąż płynie...

I Przyroda tu nie zginie!!!

Wiesław Hop

Bircza, dnia 21.05.2015 rok